වෙලාව සවස 6 වන්නට ඇත... කළුබෝවිල අහසේ ඇදුනු කළු වලාකුළු අතර ඇදුනු සිහින් විදුලියක් සමග නැගෙන ගෙරවිලි හඩ රථවාහන වලින් නැගෙන ආගිරි ගෑමෙන් යටපත් උවත් වැටෙන වැහිබිඳු වළකාලන්නට කිසිම ජගතෙකුට බැරියැ නියායෙන් මග යන්නන්ගේ ගත තෙමුයේ. කිහිප දෙනෙකුම සෙවන සොයා දුවයනු දක්නට ලැබිණි... කිලිටි ගවොමක් හැදගත් වයස 7ක් වන්නට ඇති දැරියක් වයස ඊට අඩකට ලංවූ තම කුඩා සොයුරා වැහිපොදෙන් බේරීමට දැරූ ව්‍යායාමය නෙතගටුණු අතලොස්සෙ මාද නරබන්නේකු වීමි.. බස් නැවතුමේ කෙළවරකට ගුලි වී බිමට හොවාගත් දනින් සිටී ඈ දඩි බිඩියේ දුවන මිනිසුන්ගේ පා පහරෙන් මිදීමට දැරූ ප්‍රයත්නය සාර්ථක වු අවස්ථාවට වඩා තිබුනේ අසාර්ථක වු අවස්ථා බව කිවමනාය.. යම් නොදුටු හේතුවකින් ඇරබුනු තම සහෝදරයාගේ හැඩුම ඇයගේ බර දෙගුණයකින් වැඩිකළ මිස ඊට අඩුවුයේ නම් නැත... ඇගෙ කිලිටි ගවොමේ දකුණු පස එල්ල වැටුණු පොදිය බෑගයක් බව , එයට ඇත දමා යමක් පිටතට ගනිද්දීය මා දුටුවේ.. එම පොදියේ තිබුණු යමක් සහෝදරයාගේ කටට එබූ ඈ, ඔහුගේ හැඩුම නවතින බව දුටුවිට පොදියේ තිබු යම් දෙයක් ඇගෙ මුව තුලටද හොවා ගෙන ඔතා තිබු ඉටි කොලය පාරට විසිකලේ මගේ පා අසලින්ම වැටෙන සේය... නෙතට දැනුනු අයුරුවක් හිතේ ඇදුනු නියාවෙන් ය මා ඒ කොලය දෙස වුවමනාවෙන් බැලුයේ.. " අනේ මහත්තයෝ දරු දෙන්න බඩගින්නේ කන්ට දෙයක් අරන්දෙන්ට.." .. උදැසන නිවසින් පැමිණි බස්රථය අසල මා ලග හඩා වැටුණු මව මට මතකය... "Discover Textiles, පළමු පටුමග , හිඟුරක්ගොඩ" යනුවෙන් ලියතිබුනු ඉටිකොලයේ අපේ අම්මා ලියු "දවල් කෑම එක" වචන තවමත් එහි නොමැකී පැවතින...
No comments:
Post a Comment