Saturday, February 17, 2018

දසවන ප්‍රථම ආදරය

මට මෙහෙම ඉන්න බැහැ බන් .. මට ඒ කෙල්ල හම්බෙලා කතා කරන්නමයි හිතෙන්නේ ..

කුරුණෑගල වැවු බැම්ම මත වාඩිවූ මම මගේ සිතුවිලි ලිහා හළෙමි..

"පිද්දුද උබට ... උබ ඔය හිටිය වගේ ටික කාලයක් ඒ කෙල්ලව මග ඇරපන් මචන් ... උබ කරන්නේ හරි දේ .. ඒ කෙල්ල කවද හරි තේරුම්ය ගනී ඒක"... මධු ගේ හඬින් මගේ ආවේගය බිඳී වැටිණි..

දෙතැනක රැඳුනු තහනම් ආදරයක වියෝවෙන්.. සිතැගි හා යතාර්ථය අතර දෝලනය වූ මා හෙම්බත් වී ඇත. "ඇයට මා ආදරය කලේ ඇයිදැයි මම නොදනිමි" යන කියමන හුදෙක් බොළද පෙම් කතාවල එන දේශපාලන වචනයක් ලෙස සිතාසිටි, වාද කල මම එවන් මොහොතකට එලබෙතැයි සිහෙනිදු නොසිතුවෙමි. නමුත් මම ඇයට ආලය කරමි.

කිසිවක් නොසලකන කිසිවෙක් නොවලහන අහේතුක ප්‍රේමයක මම පැටලී සිටිමි.

"මේකයි සහෝදරයා .. එක අතකින් ඉතා දුරින් හරි ඒ උබේ නෑකමට පුංචි... අනිත් එක උබලගේ ගෙදරින් උබට කොහොමටවත් ඕකට කැමැත්ත දෙන්නේ නැහැ... අපිට උබට උදවු කරන්න බැරි නැහැ .. හැබැයි බන් එකෙන් වෙන්නේ උබල දෙන්නම අමාරුවේ වැටෙන එක.." කමල් මගේ උරහිසට ඇත තබා සුපුරුදු සහෝදර කම මාවෙත විදහාලිය..

ප්‍රථම වරට අහිංසා මාහට හමුවන විට මා දහඅට  වියෙත් ඈ දාහත් වියෙත් පසුවන්නට ඇත. කලින් කල හිතවතුන් නෑයන් මෙන් හමු වී වෙන්වූ ඈ හා මා ආලයෙන් වෙලේ යයි මම සිහිනේකිනිදු නොසිතුවෙමි.. නොපැතුවෙමි. මෙවන් ගැඹුරු ආලයක ප්‍රස්තුතය කුමක් දැයි මා දැනටත් විමසමි... බොහෝවිට එය ඇගේ අනුවේදනීය ජිවිත කතාව වන්නට ඇත.

අහිංසා හමු වූ දා පටන්ම ඇගේ දිවියේ වූ තනිකම මා හැඳින්නෙ දෛවයේ සරදමකට මෙනි.. පවුලේ එකම දරුවා වූ ඇය දරන්නේ ඇගේ මවු පාර්ශවයේ ලක්ෂණද පිය පාර්ශවයේ ලක්ෂණද යයි මම නිතර කල්පනා කලෙමි.

"අම්මේ අහිංසා ගේ අම්මයි තාත්තයි හරි වෙනස් නේද ?" ... කුතුහලය තවදුරටත් නොදරනු වස් මා මවගෙන් වීචාලෙමි.. ඈ මට මේ කියන්නට යන්නේ අහින්සාගේ පවුලත් අපේ පවුලත් අතර සබඳතා අවසන් වන්නට කරුණු යෙදෙන ජිවිත කතාවක් යයි ඇය කිසි ලෙසක නොසිතන්නට ඇත.

"හ්ම්ම්.. පුතා ඒ ගැන ඒ ළමයට එහෙම කියනවා නෙවේ හොදද.." අවැසිදේ ඍජුව ඇසීමේ මාගේ පුරුද්ද දත් මව කතාව ඇරඹුවේ එලෙසිනි.

"ඇයි ඒ ..."

"ඔය ළමය ඒ දෙන්න අරන් හදාගත්ත දරුවෙක් පුතේ.. මොන උනත් බොහොම අහිංසක දරුවෙක්.. ඒ අත්තම්මටයි සියටයි දරුවෝ හිටියේ නැහැ... ඒ අතරේදී තමා ඔය දරුවෙක් අරගෙන තියෙන්නේ... " 

මගේ හදවතේ නැගුනු සිතුවිලි දාරාව එකවර ලිහාලිමට නොහැකි සේ පැටලී ගියේය. එසේනම් මට දැනෙන ඇගේ තනිකම සැබෑවකි.

"ඔය දරුවා ගෙදර තියාගන්නේ නැත්තේ .. ඒ දරුවට කවුරු හරි ඔය කතාව කියයි කියල... ඒ දරුවා තාම දන්නේ නැහැ ඔයවගක්.. දැනගන්න ඕනෙත් නැහැ.."

මවගේ ආලයත් පියාගේ සෙවනත් අවැසි කාලයක නිවසින් ඉතා දුරක ඈ නවතා දුරස් කර තබන්නට කාරණය එසේනම් මෙයයි.

" දැන් තමුසෙට මොනවටද ඕව.. අන්න තමුසෙගෙ පරණ අංගනාව කතා කළා ගෙදර නම්බරේට.. "...

කෙළිලොල් තරුණ වියක් ගතකල මට බොහෝදෙනා සිතන පරිදි ඉතා පිරිසිඳු හෝ ඉතා අපිරිසිඳු චරිතයක් නොතිබුණු බව කිව යුතුමය.. මහා රුවත්තෙකු නොවුවද කුමක් හෝ ස්ත්‍රී ආකර්ශක ලක්ෂණයක් නිසාවෙන් සැබෑ නොවූ ආදර කෙටි කතා කිහිපයකම පෙම්වතා චරිතයට මම පනපොවා සිටියෙමි.. ආදරයකට වඩා කුතුහලයකට දිවගිය එවන් පරිචයන් බොහෝවිට දෙතුන් මසකට සිමා විය.. ඉන් බොහොමයක් අපේ නිවසට ආරංචි වන්නට ගතවුයේ දිනක දෙකක කෙටි කාලයක් පමණි.. මුලින් මුලින් ගතානුගතික මාතෘ ලක්ෂණ පෑ මගේ මව විවිධ තර්ජන ගර්ජන කලද පසුකාලීනව ඈ මාගේ වගකීම් සහිත කෙළිලොල් බව තේරුම් ගත්තා වන්නට ඇත.

"හරි හරි මම කියන්නම් ආයේ ගන්න එපා කියල..." කතාව දික් ගැස්සෙන්නට කලින් මම කාමරයෙන් නික්මුනෙමි..

ජංගම දුරකථනය සාක්කුවේ රුවාගත් මා වත්ත පහල කොස් ගස අසලට අදුනෙමි.. මට අහිංසාගේ කටහඬ අසන්නට උවමනා විය.

"හලෝ අයිය" ඇගේ කිංකිනි නාදය වෙනදාටත් වඩා මගේ සිත පුබුදුවාලිය.

"ඉතින් ඉතින් කොහොමද ? තනියම වෙන්න ඇති කියල හිතල මම ගත්තේ පොඩ්ඩක් බලන්න"

කතාව ඉදිරියට ඇදී යද්දී මගේ සසල සිත භාවනාවට සම වැදුනා මෙනි.

කාලය සමග බොහෝ මිතුරු සහෝදරයන්ගේ උදවුවෙන් අප දෙදෙනා පෙම්වතුන් වීමු.

"මම ඔයාට හා කිවුවොත් මම කරන්නේ වැරද්දක් නේද අයිය .. මම නෑ කමට ඔයාගේ පුංචි .. ඔයාගේ අම්ම මට කවදාවත් කැමති වෙන්නේ නැහැ.." ඈ එසේ කිවා මගේ සවනේ තවත් දොන් කාර දෙන්නාක් මෙනි. ඈ එදා කි දේ මා ඇසිය යුතුව තිබුණි.. කුමක් හෝ අදෘශ්‍ය මාන බලවේගයක් මගේ සිත බලෙන් ඈ හට බාරදුන්නා මෙන් යයි මට දැන් හැගේ..

උසස්පෙළ යුද්ධයත් ආදර කතාවත් සමලෙස ඇදියද්දී ඈ මගෙන් වෙන් කල නොහැකි තරමට මා ඇගේ ආදරය වැළඳගෙන සිටියෙමි. මගේ කෙළිලොල් ජීවිතය මම ඇයට ලියාදුනිමි...

මේ සියල්ල වෙනස් වූ සති දෙක තුනක අතීතය තවමත් මට අදහාගත නොහැක.

"අයියේ මම ඔයාගෙන් දෙයක් අහන්න මට ඇත්තම කියනවද ?" මද නිහැඬියාවකින් පසු ඈ මගෙන් විමසුවාය. පැනයේ අසාමාන්‍ය ස්වරය නිසා මා සිතුවේ එදිනෙදා පෙම්වතුන්ගේ ආදර හබයකින් එකක් ඈ අරඹන්නට යන බවකි.

"අහන්න.. මොකක්ද අහිංසා"..

"අයියේ මාව අරන් හදාගත්ත ළමයෙක්ද ?"

මගේ දෙකකුල් පන නැති වී මා සෙල වී ගියේය.. හිස සිට පාදාන්තය තෙක් නැගුනු උණුසුම් හැඟුම් ධාරාව මා නිරුත්තර කර දැමුයේ ඈ හට කුමක් කිවයුතුදැයි සිත අතරමන් කර දමමිනි.

"කියන්නකෝ ඔයා මොන හරි දන්නවා"..

මට ඈ දෙස බැලිය නොහැක "මට මට එක කියන්න බැහැ අහිංසා .. ප්ලීස් .. උත්තර නැති ප්‍රශ්න මගෙන් අහන්න එපා මට ඔයාට බොරු කියන්න බැහැ" ඇය වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම අහිංසකාවකි .. කඳුළු පුරවාගත් දෙනෙතින් මාවෙත බලා සිටිනවා හැර ඈ කිසිවක් නොකිවාය..

"අනේ අයියේ කියන්නකෝ " යනුවෙන් ඈ ඇවිටිලිකරතයි මගේ බලාපොරොත්තුව බිඳී ගියේය.. ඈ වචනයකුදු නොකියා මා අතරමන් කර දැමුයේ ඉතා කෘර සිතුවිලි කුනාටුවකය..

මම ඇයට ලිපියක් ලිවීමි .. මා දන්නා සියලු දේ ඇයට ලිවීමි... නොනිදා පහන්වනතුරු ඇයට ලිවීමි..

"නැගිටපිය .. බුරුව ..." අම්මාගේ මහා හඬ මා නගා සිටුවීමට ඉතා ප්‍රමාණවත්ය..

"උබ හිතන් ඉන්නේ අපි ඇස්කන් පියන් ඉන්නවා කියලද.. උබ ඇර කෙල්ල එක්ක මගුල් නටන්නේ කාලකන්නි වෙන්නද.. යකෝ ඒ කෙල්ලට නැතිවෙලා තියන දේවල් මදිවටද උබත් බලාපොරොත්තු දෙන්න හදන්නේ.. මතක තියාගනින් පුතේ උබ ජනාධිපති උනත් මම උබට ඒකිව බඳින්න දෙන්නේ නෑ... බඳිනවනම් මගේ මිනිය උඩින් තමා .. මම එකිටත් කිවුව  මේ ටික.. මමත් හැදුව අලියෙක් වගේ කොල්ලෙක්.. කොල්ලෙක් නෙමේ මු අලි හරකෙක්..."

මව පිටවී ගිය පසු මම මේසය දෙස බැලීමි.. ම ලියු ලිපිය පොඩි වී බිම වැටි ඇත.. අසිහියෙන් මෙන් ලිපිය ලියු මා දොර වසන්නට නැත.. මම වහා ජංගම දුරකථනය සෙවීමි.. එය කොතනකවත් නොවිය..  මව එය රැගෙන යන්නට ඇත.

වචනයක්වත් කතා නොකරන මවගේ බත්පතින් කුස පුරවාගත් මම හෙමිහිට කමල්ගේ නිවස වෙත ඇදුනෙමි..

"ආ මස්සිනා වරෙන් වරෙන් .. " අමාරුවෙන් නගාගත් සිනහවකින් මා මුව සරසා ගත්තෙමි..

"කමල් පොඩ්ඩක් ෆෝන් එක දියන්.. මට ටිකක් උබ එක්ක කතා කරන්න ඔනේ ඊට කලින් මට අහිංසට කතා කරන්න ඕනේ"

"මොකෝ මේ සහෝදරයා .. ආදර හුටපටයක්ද .. හිටපන් ..." කමල්ගේ ජංගම දුරකතනයෙන් මම ඇය ඇමතීමි.. ජංගම දුරකථනය ක්‍රියා විරහිත කොට ඇත. අම්මා ඇයට ඉතා පරුෂ ලෙස දොස් කීවාට සැකයක් නැත..

දෙදිනකට පසු ලද අවසරෙන් මම ඈ සොයා ගියෙමි.. අම්මා පොඩිකල ලිපිය මා අතේ විය...

ඇය හැඬුවාය .. මගේ උරහිස තෙත් වනතුරු .. අගේ දුක නිවෙනතුරු වචනයකුදුකතා නොකොට ඇය බොහෝ හැඬුවාය..

"අනේ අයියේ මට ඉන්නේ ඔයා විතරයි .. මට බයයි ඔයත් මාව දාල යයි කියල... මට තේරෙනවා ඔයත් මට නැතිවෙනවා කියල..." මම ඇයව අස්වසාලීමට වචනයකුදු නොකීවෙමි... මගේ ආදරය ඈ සිතනවාට වඩා ගැඹුරු කෙළවරක බව ඇය නොවටහා ගන්නවා ඇත.. බදා ගැනීම නොව  අතහැරීම ආදරයේ පරිනතම කෙලවර බව ඇයට කීමට මේ වෙලාව නොවේ...

මම මගේ ආදර කතාවේ ප්‍රථම වතාවට බුද්ධියට ඉඩ හළෙමි... මා ඈ ලබා ගතහොත් ඇයට අහිමි වන දේ මම සිහියට නගා ගතිමි .. මට අහිමි වන්නේ මව පියා උවද ඇයට මුළු ලොවම අහිමි වන බව ඇයට තේරුම් කල නොහැක. ලොව සුවහසක් අනිත්‍ය බද්ධකොටගෙන මෙලොව එලිය දකින ජීවීන් අතර මාද එක් ජීවියෙක් පමණි.. මා ඈ ලබාගෙන සිටින දවසක ඒ අනිත්‍ය විසින් මා ඇගෙන් උදුරා  ගතහොත් ඇය තනිවන අයුරු.. අයට සමාජයෙන් නැගෙන අවලාද මම සිහියට නගා ගතිමි.

තනිව තීරණයක් ගන්නට සිතට එඩි නොමැති නිසා මම කමල් සහ මධු දෙමිතුරන් මුණ ගැසුනෙමි. ඔවුන් මගේ ආදර කතාවේ මෙන්ම ජිවිත කතාවෙද අඩු ලුහුඩු කම් හිඟ පාඩුකම් මා හා බෙදාගත් සුමිතුරන් වුයෙන් මා නගන්නට දැරූ වෙහෙස අපමණය..

මම කාලයට ඉඩ දුනිමි.. ඈ උසස් පෙළ සමත් වනතුරු මේ අවසන් මාස කිහිපය ඇයට ඉඩ දෙන බව මම කීවෙමි.. මේ කාලය තුල ඇගෙන් ඉවත් වීමට තරම් දුරස්ථ බවක් තනා ගන්නට මම මගේ හදවත අඩපන කලෙමි... මම මගේ ම ආදරය මරණට පිඹුරුපත් අන්දෙමි..

මම ඇයට එය කීවෙමි.. මම මා විසින්ම වැරදි කරුවා කොට ඇගේ සිතේ චිත්‍රයක් මැවුවෙමි.. මම මගේ ආදරය මා මරා දැමීමි... මා ඇයගේ පරම සතුරා වන තැනට මම මාවම පත් කලෙමි...

ඇගේ මගේ හමුවෙමේ මේ ආත්මයේ නිමාව මා අතින්ම ඒ අයුරින් ලියවුනි.

"හ්ම්ම් ඇත්ත බන් ... මම කැම්පස් ගියාම මට මේක අමතක වෙලා යයි ..." මම අමල් සහ මධු දෙස බැලීමි...

"අහිංසා කවද හරි තේරුම් ගනී උබ මෙහෙම කලේ ආදරේට කියල.. හැබැයි මචන් මම එකක් තේරුම් ගත්ත .. උබවගේ ඇත්තට ආදරේ කරන එකෙක්නම් මම කවදාවත් බැඳගන්නේ නැහැ ... එක මහා දුකක් බන් .. " මධු මාදෙස බලා කිවාය...

"යමන් පරක්කු වෙනවා"

මම අවසන් වරට ඇතුගල දෙසත් වැවු තලයේ නැගෙන රැලි දෙසත් බලා සිටියෙමි.. ඇගේත් මගෙත් අතිනත් පැටලුනු රහස ඇතුගලත් මේ දිය රලත් සධාතනිකව මුමුණනු ඇත...

________________________________________________________________________________

ඇය උසස්පෙළ සමත් විය.. මගේම මිතුරෙකු සමග විශ්ව විද්යාලයේ ඇරඹුණු ප්‍රේමයකින් අනතුරුව විවා පත් ඇය ගෙවන ජීවිතය දෙස මම අද බලා සිරින්නේ නිරාමිස දෑසිනි.. කෙතරම් දුකක් උවත් එදා ගත් තීරණය ගැන මම අදටත් පසු නොතැවෙමි.. නමුත් අදටද ඇයට මම ඇගේ සතූරෙකි .. පරම සතුරෙකි ...   

මම ඇයට ආලය කලෙමි...
  

No comments:

Post a Comment