Tuesday, January 10, 2017

නැතිවුණු කවිය

අවර හිරු රැස් නෙතින් දරමින් පුරුදු  අසුනේ තනිවෙලා
බලාසිටියෙමි  ඇගේ අතැඟිලි තිබුණු  ඔහු හා පැටලිලා  
පාළු දුම්රිය පොලේ ඈ හා තැනු මාලිගා ලංවෙලා
විසුනු වී ගිය හැටි මැවේ සිත උදම් රලකට හසුවෙලා

ඔබේ දෙඅතම දරා ලබැදිව දෙඩු බස් සිත් සනසලා
ඔබත් සමගම ගියා මතකින් රළට හසුවී දියවෙලා
පනත් මාවත් සමයි පැවසු සොදුරියක සිත වෙන්වෙලා
පියා යද්දී දැවුණු මාසිත තවත් වැළපෙයි සැඟවිලා

සඳත් ඔබවත් සමව දුටු මා අමාවක අඳුරින් පෙලා
හිරුත් රැගෙනම ගියා ඔබ මා සිතේ දොරගුළු රඳවලා
අදත් සිරවුණු මතක  සිරගෙ මගේ සිතුවිලි හඩතලා
ඔබේ වදනක පහස ඉල්ලයි  මිදෙන්නට දොරගුළු හෙලා

පෙළුණු සිතුවිලි පැලැස්තර කොට නැගෙන විට මා දිරිය ලා
ඔබේ මතකේ යදම් පහරින් යලි පියයි මා බිම හෙලා
නගන්නට සිතුවත් අපේ කව නැවැත්වූ තැන සිට බලා
ඇගේ පද වැල වෙනත් කවියෙකු ඔහුගේ කවියට අමුනලා


 






No comments:

Post a Comment